خاطره آیت الله مصباح درباره ذکر صلوات
مجتهد حکیم، مرحوم آقاى حاج میرزا على هستهاى اصفهانى یکى از وعّاظ معروف بود. او کتاب اسفار را تدریس مىکرد. من کمتر از 20 سال داشتم که گاهى در تهران، مسجد حاج سید عزیزالله پاى منبر ایشان مىرفتم. یک روز همین سؤال را از ایشان پرسیدم که اهلبیت (علیهم السلام) چه نیازى به طلب رحمت ما دارند، با اینکه خودشان از هر نوع رحمتى برخوردارند. ایشان دید که من جوان هستم و هنوز پایه علمى زیادى ندارم، ابتدا مرا تشویق کرد و سپس مطابق فهم من گفت: «باغبانى براى ارباب خود مشغول باغبانى است و گلهایى مىپروراند که بذر و آب و کود و زمین، همه و همه مال ارباب است و خود نیز ملک و مال ارباب مىباشد، ولى وقتى گلها بزرگ شده و منظره زیبا و فضایى معطّر بوجود آوردند و ارباب براى دیدن آن منظره وارد باغ گردید، آن باغبان دستهاى از گلها را چیده و با ادب به حضور او تقدیم کرده و خوشآمد مىگوید و پاداش مىگیرد. این یک نوع ادب است وگرنه خود باغبان و همه گلها متعلّق به ارباب هستند. پس ما نیز با صلوات، گلى را از باغ آنها چیده و به خودشان اهدا مىکنیم»
منبع: درس اخلاق، تابستان 94