توجه خاص امام خمینی به حلالیت طلبی

پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر کرد: محسن رفیق دوست در کتاب خاطرات خود که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده، با اشاره به مراقبت امام خمینی نسبت به رفتار خود در رابطه با اطرافیان در روزهای اقامت در مدرسه علوی می‌گوید: اواخر دهه فجر بود. امام که دیدار و نیز نمازشان تمام شده بود به طرف اتاق محل اقامتشان می‌رفتند. دستشان در دست من بود و یک دستشان را هم بر شانه‌ام گذاشته بودند.

هنگامی که به همراه هم از پله‌ها بالا می‌رفتیم، امام یکباره دست مبارکشان را از دستم کشیدند. وقتی این حرکت امام را دیدم احساس کردم که امام از من دلگیر شده‌اند. خدمت مبارکشان عرض کردم که آقا موقع برگشتن از نماز شما ناگهان دست‌تان را از دستم کشیدید گویا از من رنجیده خاطر شده بودید. ایشان فرمودند نه، اگر کاری کرده‌ام به علت خستگی دست و غیرارادی بود و هیچ مسئله‌ای نشده که از تو رنجیده باشم.

بغض گلویم را گرفته بود. همین که این جمله را از ایشان شنیدم گریه‌ام گرفت و گریستم. امام بعد فرمودند: «حالا از من راضی شدید؟» تا امام این جمله را فرمودند من گریستم. دوباره ایشان فرمودند: «از من راضی شدید؟» من جلو رفتم و زانوها، سینه و گونه امام را بوسیدم و بلند شدم. با اجازه ایشان خواستم بیرون بروم که برای بار سوم ایشان فرمودند: «راضی شدید و گذشت کردید؟» صورتم را برگردانیدم و گفتم: «آقا، خدا پدرت را بیامرزد، بگذار ما برویم.»