خاطره جالب عزت شاهی از دیدگاه آیت الله مهدوی کنی درباره نحوه حکومت داری

عزت الله مطهری معروف به عزت شاهی از مبارزان زمان رژیم پهلوی در بخشی از کتاب خاطرات خود نقل قولی را از مرحوم آیت الله مهدوی کنی بیان می کند که بیانگر نوع نگاه ایشان به شیوه حکومتداری است؛ البته عزت شاهی خود به این نگاه نقد دارد. در اولین سالگرد رحلت ایشان این خاطره را مرور می کنیم:

«من عملاً در کمیته موقت انقلاب اسلامی مشغول شدم و هر کاری از دستم برمی آمد انجام می دادم، فکرش را نمی کردم که کار به درازا بکشد. کمیته هم اولش موقت بود بعد دائمی شد، اما ما هنوز بعد از گذشت چهار پنج سال با سربرگهای کمیته موقت انقلاب اسلامی مکاتبه می کردیم.»

روزی من به آقای مهدوی کنی از این بابت ایراد گرفتم. او با خنده گفت: ما آن موقعی که مسئولیت این کار را پذیرفتیم، فکر می کردیم بعد از دو سه ماه، دولتی سر کار می آید و کارها را خودش، انجام می دهد، بعد هر کسی می رود سر کار خودش، ما هم می رویم دنبال درس و طلبگی و حوزه خودمان و مملکت درست می شود! اما الآن می بینیم که به این سادگی نمی شود مملکت را اداره کرد.

آقایان صادق اسلامی، مهدوی کنی، باقری کنی، مطهری، ناطق نوری، بهزاد نبوی، محمد موسوی، الویری، خسرو تهرانی، قنادها (مصطفی و علی) و من از اولین نفرات شکل دهنده کمیته انقلاب اسلامی بودیم. مهدوی کنی مسئول کمیته و بهزاد نبوی مسئول روابط عمومی بودند. شهید مطهری به سبب کارهای فکری و تئوریک خودش را در این امور گرفتار نکرد. بعد از آقای مهدوی کنی، مسئولیت به آقای باقری کنی و بعد به آقای ناطق نوری واگذار شد. …

دو دیدگاه متفاوت

خیلی از آقایان به بگیر و ببند تمایلی نداشتند، به یاد دارم که گاهی با آقای مهدوی کنی بر سر بعضی مسائل از این دست مشکل داشتیم. او می گفت: اگر حکومت اسلامی ما شکست بخورد و از بین برود، بهتر است از اینکه ما بخواهیم با زور و با سرنیزه حکومت را نگهداریم. اصطلاح خودش «سر نیزه» بود. می گفت: اگر ما از بین برویم و شکست بخوریم، بهتر است از اینکه حکومتمان دیکتاتوری باشد، استبدادی باشد. ایشان با این طرز تفکر می خواستند در همان سالهای اول انقلاب مدینه فاضله به وجود آورند و از درِ رحمت خداوند وارد بشوند. به نظرم همین دیدگاه و رواج آن بود که باعث برخی مشکلات و مسائلی چون خرابکاری و کودتا می شد.

آقای مهدوی در خصوص مجاهدین نظرشان این بود که نباید با شدت با آنها برخورد می شد. آن موقع وی مخالف دستگیری و بازداشت اینها بود. بعد از مدتی هم که مجاهدین به عملیات مسلحانه روی آوردند، ایشان معتقد بود که ما باعث شدیم که اینها کارشان به اینجا کشیده شود، و می گفت شما به اینها میدان ندادید و به اینها فشار آوردید، تا اینها در نهایت مجبور شدند این کار را بکنند. در صورتی که آقای مهدوی شناخت صحیحی از آنها نداشت و پی به ماهیت واقعی مجاهدین نبرده بود.

از نظر ما واقعیت چیز دیگری بود. من با شناختی که از سران مجاهدین داشتم به این آقایان هشدار می دادم، به بهشتی، اردبیلی، مهدوی کنی می گفتم، که اینها (مجاهدین) هدفشان از بین بردن و حذف شماست. شما را قبول ندارند، و بالاخره روزی با شما درگیر خواهند شد و برخورد مسلحانه خواهند کرد. من نمی گویم شما اینها را بگیرید و اعدام کنید، اما معتقدم (با توجه به شناختی که از اینها دارم) امثال مسعود رجوی را بگیریم بیاوریم و نگهداریم، قول می دهم بعد از دو سه ماه اینها پشت تلویزیون بیایند و مصاحبه کنند. اینها حاضرند برای زنده ماندن به هر کاری گردن بگذارند. وقتی آنها ضعف و سستی از خود نشان دهند، بقیه طرفداران و هواداران حواسشان جمع می شود.

کسانی هم مثل بهزاد نبوی که مسئول روابط عمومی بود با این نحوه برخورد و برنامه مخالفت می کرد، می گفت: نباید قصاص قبل از جنایت کرد، اینها که هنوز دست به اسلحه نبرده اند، پس دلیلی ندارد که آنها را بگیریم.

تاریخ درج مطلب: چهارشنبه، ۲۹ مهر، ۱۳۹۴ ۲:۲۹ ب.ظ

دسته بندی: خاطرات تاریخ معاصر

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *