دست رد یک «آخوند» به سینه پولِ کثیف در سالهای همه گیریِ «وبا»!

در بحبوحه جنگ جهانی اول، بیماری همه گیر وبا در ایران اوج گرفت و عده زیادی را به کام مرگ کشاند. مرحوم حسینعلی راشد در کتاب فضیلتهای فراموش شده از آن روزها می گوید و خاطره ای شنیدنی از پدرش که روحانی شناخته شده شهر تربت بود و به بیماری وبا مبتلا شد، روایت می کند. در ادامه این خاطره را میخوانیم:

در سالهای جنگ بین الملل اول (1297-1293) هجری شمسی سختیهای زیاد در همه ایران پیش آمد و از آن جمله در شهر ما نیز، مانند: وبا و آنفلونزا که می گفتند: مشمشه و قحطی و تیفوئید و تیفوس.
در خانه ما نحست پدرم مبتلا گشت. نمی دانم به تیفوئید بود یا تیفوس. بعد از آن من و خواهر بزرگتر از مردم و در آخر کودک خردسالی داشتیم که فوت کرد. فقط کار خدا بود که مادرم تنها سالم ماند که پرستاری ما را بکند. این بیماری خیلی سنگین بود و شاید هر یک از ما یک ماه یا بیشتر گرفتار خود بیماری و دنباله اش بودیم. مرحوم «دکتر ضیاء» یعنی «ضیاء الاطباء» برای عیادت می آمد. بعدها خود مرحوم دکتر ضیاء برای من که نویسنده این سرگذشت هستم نقل کرد که من به خانه شما می رفتم و می دیدم چهار بیمار که همگی احتیاج به دوا و نخود آب و آش جوجه و بعد از بریدن تب به غذای برنج نرم پخته ای دارند که به آن می گویند «تر چلو» و وضع خانه شما را می دیدم، روزی که به عیادت مرحوم حاج آخوند رفتم دستمال حاوی مبلغی پول نقره که شخص معروفی به من داده بود کنار بستر ایشان گذاشتم. مرحوم حاج آخوند پرسید که این چیست؟ گفتم: پولی است شخصی داده و از باب وجوهات شرعیه نیست، برای مصارف این چند بیمار است که ناچار در این ایام بدان احتیاج است. مرحوم حاج آخوند پرسید: کی داده است؟ من چون نمی توانستم به حاج آخوند بر خلاف واقع بگویم گفتم: فلان کس داده است و به من سپرده که نگویم اما شما پرسیدید و ناچار شدم بگویم. در آن حال بیماری اشکش جاری شد و گفت: حضرت آقا، در این قحطی که مردم از گرسنگی می میرند این آدم عروسی راه انداخت و از مشهد مطرب زنانه آورد و مبلغها صرف عرق و شراب کرد و داد که مردم مسلمان خوردند، آیا شما روا می دانید که من از چنین آدم پول قبول بکنم؟ من راضی هستم بمیرم و از چنین کسان نوشدارو نگیرم. مرحوم دکتر ضیاء می گفت: من نیز به گریه افتادم و پول را بردم به صاحبش پس دادم.