سوء ظن رضاشاه

محمد ارجمند، از سال ۱۳۰۵ تا ۱۳۱۱ سرپرست تلگرافخانه مخصوص رضاشاه بود. ارجمند (۱۳۵۱ – ۱۲۷۳) از هفده‌سالگی در اداره تلگراف همدان مشغول کار شد و طی دوران طولانی خدمات خود مشاغلی مانند تلگرافچی مخصوص سردار استاروسلسکی فرمانده فوج قزاق در جبهه گیلان، ریاست بخش تلگراف‌های لاتین در مشهد، نمایندگی مجلس موسسان از مشهد، و سپس به مدت شش سال سرپرستی تلگرافخانه اختصاصی دربار رضاشاه را بر عهده داشت. او که در این شش سال با رضاخان و دربار مراوده روزمره و همیشگی داشته و از نزدیک شاهد اتفاقات گوناگونی بوده، در کتاب خاطراتش، شش سال در دربار پهلوی، از ویژگی اخلاقی بارز رضاشاه می گوید و اینگونه می نویسد:
شاه در عین حال که دیکتاتوری به تمام معنی مقتدر بود، بزرگترین نقض اخلاقی اش سوء ظن مفرط بود و خیال می کنم این سوءظن در مخیله اش بعد از رسیدن به سلطنت و مکنت سرشار بیشتر شده بود. مثل اینکه هنوز باور نمی کرد به سلطنت ایران رسیده است و به هیچ کس خوش بین نبود و از هرجا صدایی درمی آمد، به هر کس سوء ظن می برد و احتیاطا با تمام قوا در خاموش کردن صدا و از بین بردن شخص مورد سوءظن اقدام می کرد، و شاید این بزرگترین بدبختی برای ملت ایران بود. اطرافیان شاه به هیچ وجه قدرت انتقاد و خرده گیری نداشتند و هر کس از ترس جان و مال خود اصل تملق و فروتنی را در روابط درباری برای خود اتخاذ کرده بود و خودش را حتی المقدور حفظ می نمود. بنابراین بسیاری از حقایق امور به عرض شاه نمی رسید و اشتباه کاریهای عجیب گاهی موجب اضمحلال و فنای اشخاص و خانواده ها می شد.