مردی که همه عمر از تبلیغ و خودنمایی به دور بود

حمید قزوینی محقق و نویسنده تاریخ شفاهی به مناسبت سالروز درگذشت امام خمینی در یادداشتی تلگرامی نوشت: امام خمینی بدون هرگونه اغراق، چهره‌ استثنایی و ماندگار تاریخ روحانیت و یکی از تاثیر گذارترین رجال تحول طلب در حیات سیاسی ایرانیان است.
درباره امام، سخنان زیادی گفته شده و بازهم گفته خواهد شد. بدون شک یکی از مهمترین ویژگی‌های او، پرهیز از خودنمایی و بزرگنمایی از سوی اطرافیان است. امام در این زمینه نه تنها خود به این امر گرایش نداشت که دائماً با نزدیکان و دوستانی که به این کار مبادرت می‌ورزیدند نیز به جد برخورد می‌کرد.
در این زمینه اشاره به دو نمونه از برخوردهای امام خالی از فایده نیست.
او در نامه‌ای خطاب به یکی از اعضای دفتر که زندگینامه‌ای از امام تهیه کرده بود، ضمن مبالغه آمیز خواندن متن مذکور و عدم موافقت آن با واقعیت تاکید می‌کند که اینگونه مطالب باید بی‌مبالغه، ساده و از شعر و نثرِ حماسه آمیز خالی باشد و بیشتر به بیان نهضت و کیفیت آن بپردازد، به همان نحو که واقع شده است. (صحیفه امام ج ۲ ص ۴۹۲)
همچنین در سال‌های تبعید و دوری از وطن که ترویج و تثبیت مرجعیت ایشان یک ضرورت جدی بود، آیت اللَّه ربانی شیرازی و حجت‌الاسلام سید احمد خمینی، مانند برخی دیگر از بیوت، طرحی را در دستور کار قرار می‌دهند تا تعدادی از طلاب و فضلا را به هر قیمتی و لو با پول جمع کنند؛ امام با این کار شدیداً مخالفت می‌کند. اما فرزند امام از طریق مادر، نسبت به اجرای این طرح اصرار می‌کند. این بار امام در نامه‌ای می‌نویسد:« احمد عزیزم، ان شاء الله سلامت باشید. مرقومی که به مادر نوشته بودید واصل شد… نمی‌دانم این چه اصراری [است‌]! شما مگر طریقه این جانب را نمی‌دانید که بنای تشبثات در این امور را ندارم و صلاح دین و دنیای من این کارها نیست.» (صحیفه امام ج ۲ ص ۱۹۱)