نمونه امید و تلاش

او نمی تواند حرکت کند. نه برخیزد و نه بنشیند. از همه بدتر، توانایی سخن گفتن نیز ندارد. عضلات حرکتی او در حالت فلج کامل قرار دارند. مشتی پوست و استخوان بر روی یک صندلی چرخ دار است؛ ولی یک مغز فعّال دارد؛ مغزی که او را اسطوره علمی جهان کرده است. پروفسور استفان ویلیام هاوکینگ در سال 1942م، به دنیا آمد. در سال 1963م، یعنی آغاز بیست و یک سالگی، راهی بیمارستان شد. بیماری او ALS تشخیص داده شد؛ بیماری ای که به تدریج، فلج عمومی را بر بدن او عارض می کرد. مبتلایان به این بیماری، معمولاً مدّت زیادی زنده نمی مانند و این مدّت برای استفان، بین دو یا سه سال پیش بینی شده بود. او ناگهان تمام آرزوهای علمی خود را بر باد رفته می دید. به اتاقی که در دانشگاه داشت، پناه برد و در تنهایی، ساعت ها متفکّر و بی حرکت ماند. خودش بعدها تعریف کرده است که آن شب، دچار کابوسی شده و در خواب دیده که محکوم به اعدام شده است و او را برای اجرای حکم می بَرَند. او در آن موقعیت، حس کرد که هر لحظه زندگی چه قدر برایش ارزشمند است.

استفان، بعدها با دختری آشنا شد و با او ازدواج کرد. این ازدواج و انگیزه قوی استفان، باعث شد که او سال ها زنده بماند. اگر چه فاقد تحرّک است؛ امّا تا کنون دو بار به سفر دور دنیا رفته و حتّی از چین و دیوار باستانی آن، دیدن کرده است.

شهرت علمی استفان هاوکینگ، مدیون محاسبات ریاضی پیچیده و بسیار دقیقی است که در مورد چگونگی پیدایش و تحوّل سیاه چاله های فضایی یا حفره های سیاه، انجام داده است. یافته های او در دانش فیزیک نجومی و کیهان شناسی، اهمیت زیادی دارد و به عقیده صاحب نظران، بنای این علوم را در قرن اینده تشکیل می دهد. هاوکینگ هنوز هم باامید، به تلاش علمی ادامه می دهد، در حالی که محکوم به زندگی بر روی یک صندلی کوچک است. آن گونه که خود یادآوری می کند، آموخته است که ناامید نشود: «خوش شانس بودم که در فیزیک نظری تحصیل می کردم؛ چون تنها جایی بود که بیماری ام یک معلولیت محسوب نمی شد».

فراموش نکنید که هر روز زنده بودنش، رکورد جدیدی محسوب می شود؛ زیرا به نظر پزشکانش او سال ها پیش می بایست از دنیا می رفت.

یکی از کتاب های او به نام «جهان در پوست گردو»، در سال 2002م، به عنوان برترین کتاب علمی، جایزه آوینتس را از آنِ خود کرد. پروفسور هاوکینگ، یک روز در پاسخ به خبرنگاران، با صدایی که به وسیله رایانه ایجاد می شد، گفت: «فکر می کنم نژاد بشر، بدون رفتن به فضا، اینده ای نخواهد داشت. بنا بر این، می خواهم علاقه عمومی را نسبت به فضا، در میان مردم افزایش دهم».

نظریه های علمی او (مثل نظریه بسیار مهم او درباره سیاه چاله ها) را در کتب و نشریات علمی بخوانید.

منبع: روزنامه جام جم، 20 اردی بهشت 1386، ویژه نامه.