پرواز بروکسل-تهران و چالش‌های جمهوری اسلامی ایران/ بخش اول

محسن دنیوی نوشت: پرواز از بروکسل به تهران بود. ساعت پرواز ساعت ۱۲:۳۰ به وقت بروکسل بود و با احتساب ۵/۵ تا ۶ ساعت مدت پرواز، اگر کسی قصد خواندن نماز ظهر و عصر را داشت باید در هواپیما می‌خواند. چون از ساعت شروع پرواز به وقت محلی، حدود یک و نیم ساعت تا اذان ظهر مانده بود و وقتی هم که پرواز به تهران می‌رسید ساعت حدود ۲۱ میشد که آفتاب غروب کرده بود.
موقعیت جالبی بود و رفتار همسفران هم وطن‌، نکات قابل توجهی داشت. موقعیت آنقدر جالب بود که میشد بسیاری از مسائل چالش برانگیز جمهوری اسلامی، رابطه دین و سیاست، مساله توسعه و عقب افتادگی ایران و … را در همین چند ساعت پرواز و معضل خواندن نماز و ظهر و عصر مرور کرد.
یک ساعت بعد، وقتی فرزندم را برای استفاده از سرویس بهداشتی به آخر هواپیما بردم، از خانم مهماندار (از همان‌هایی که بر اساس پروتکل‌های مصوب ایرلاین‌های ایرانی حجاب کامل دارند و به اندازه‌ی عروس در شب عروسی آرایش دارند)، سوال کردم که احیانا جایی هست که بشود نماز خواند؟ با یک حالت عجله همراه با کمی انزجار گفت:«نه، همونجا نشسته بخون. تو هواپیما که جایی نیست. فقط این جلوی در دستشویی می‌تونی بیایی بخونی!»
کمی نگاهم رنگ دلخوری گرفت و گفتم ممنون و رفتم. صندلی جلو، جوانی نشسته بود با ریش متوسط که غلاف اسلحه کمری‌اش بیرون بود و اصلا معلوم نبود که از ماموران امنیت پرواز است. عرض کردم:«خوبی برادر، جایی هست بشه نماز خوند؟» اما انگار خودش هم دفعه‌ی اولش باشد در این موقعیت قرار گرفته گفت «آره بزار خلوت بشه میریم اون جلو می‌خونیم».
راستی یادم رفت بگویم که حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از خانم‌ها حجاب داشتند و به احتمال زیاد به اتفاق همراهان‌شان اهل نماز و رعایت احکام دین هم بودند. خلاصه اینکه به امید حرف پاسدار جوان ماندیم، اما دیدیم رفت و خبری نشد. بعد از بیست دقیقه‌ای برگشت و بدون اینکه چیزی بگوید کمی با مهمانداری که روبه‌رویش نشسته بود کل کل کرد که چرا نباید جا برای نماز خواندن مسافر باشد. انگاری جوری هم می‌گفت که ما بشنویم. خلاصه از لابلای حرفهایش فهمیدم که قرار نیست کاری بکند و فقط شعار است و چند باری هم گفت که: «ایرلاین کفار این طوری نیست که ایرلاین داخلی این طوری برخورد میکنه».
از این بنده خدا که ناامید شدیم سراغ مهماندار نزدیک‌مان رفتم. دیدم اتفاقا کنارش جای بسیار مناسبی برای نماز هست. با محاسباتی که کرده بودیم جهت مناسبی نسبت به قبله احتمالی داشت و خلاصه همه چیز مناسب بود. گفتم: «ببخشید مزاحم میشم. احیانا میشه بنده و همسرم اینجا نماز بخونیم؟» بدون اینکه نگاهم کند گفت: «برید اون عقب بخونید». گفتم: «اون عقب همکاراتون همکاری نکردن و گفتن میخوای بخونی دم درب دستشویی بخون»
این را که شنید، انگار به رگ غیرتش برخورد. پیگیر بود که کدام یک گفته است و ما هم آدرس دقیق ندادیم. اما قبول کرد که بعد از خوردن ناهار مهمانداران، در آنجا نماز بخوانیم. در این مدت هم صندلی‌های اطراف تا حدودی متوجه ماجرا شده بودند و ریکشن آنها هم جالب بود. ایکاش میشد صدای درونشان را شنید و به داستان اضافه کرد. در آن لحظات چه می‌گفتند؟
«اینارو باش، هنوز درگیر عصر حجرن!»
«از این جماعت خوشم نمیاد، اما اینکه پیگیرن نمازشون رو بخونن بدک نیست»
«آخه اشکول، تو فاصله‌ی هزارپایی از سطح دریا، نه قبله معلومه نه وضعیت ثابته، نماز خوندن‌تون چیه؟!»
«مملکت رو جارو کردن و‌خوردن و یه آبم روش، بعضی از اینا هنوز به فکر دولا راست شدنن»
«با نماز و این ادا اطواراتون کار ندارم، اما پررویی و کم نیاوردن‌تون جلوی جو غالب رو خوشم اومد»
«نماز به کمرتون بزنه که کلی از جوونای مملکت رو همین شماها با پیشونیای پینه بسته تون فرستادید سینه‌ی قبرستون، از دهه شصت و مرحوم خلخالی بگیر تا همین سال ۸۸»
«ایکاش منم روم میشد می‌رفتم نمازم رو می‌خوندم. اما نگاه ملت جوریه که انگار می‌خوان آدم رو بخورن»

ادامه دارد…

منبع: کانال تلگرام ارتباطات شیعه، @Shia_Communications

تاریخ درج مطلب: جمعه، ۱۲ آبان، ۱۳۹۶ ۳:۱۴ ب.ظ

دسته بندی: خاطرات اجتماعی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *