چقدر زود دیر می شود؛ سال 1397 حضور مریم میرزاخانی در یونسکو!

به راستی، چه زود دیر می‌شود! اجازه می‌خواهم مطلبی مرتبط با کارم در یونسکو عرض کنم و از امیدی بگویم که در سر داشتم برای دعوت از این نو ستاره علمی ایرانی برای نوروز آینده در یونسکو. داستان از این قرار بود که در پاییز سال 1395 در اجلاس کمیته میراث معنوی یونسکو در آدیس آبابا، با مدیریت ایران و با اضافه شدنِ پنج کشورِ جدید، این بار با دوازده کشور، در فهرست میراث معنوی جهانی درآمد. به این مناسبت، در ایام نوروز امسال، مراسمی با مشارکت و حضور سفرا و مهمانان این دوازده کشور در طبقه هفتم مقر یونسکو برگزار کردیم.
در آنجا، در صحبت کوتاهی که داشتم، به تاریخچه ای از نحوه تنظیم و محاسبات ریاضی تقویم جلالی و قرار گرفتن نوروز در لحظه ورود خورشید به برج حمل ‌اشاره کردم که در سال 1078 میلادی با همت و تلاش علمی دانشمندان و ریاضی‌دانان بزرگی چون عمر خیام، ابوالمظفر اسفزاری، نجیب‌ واسطی، عبدالرحمن خازنی، ابوالعباس لوکری و معموری بیهقی در اصفهان صورت پذیرفت و آن محاسبات پس از حدود هزار سال همچنان معتبر و کارساز است.
با تجسم حال و هوای خیامِ جوان در آن جمع، همان موقع، قصد کردم که در نوروز 1397، مراسم بزرگی با حضور نمایندگان همه کشورها و مقامات یونسکو و با دعوت از مریم میرزاخانی برگزار کنیم تا هم در یونسکو از او تجلیل و دست آوردهایش معرفی شود، و هم همرا ه با او، چند دانشمند جوان ایرانی صاحب نظر در ریاضیات و نجوم را هم دعوت کنیم تا ببینیم فرزندانِ آن نام آوران زیج ملکشاهی در اصفهان، در دورانِ معاصر کجا هستند و چه می‌کنند؟ فکر می‌کردم که او، از جهات مختلف، می‌تواند نگین حلقه این جمعِ دانشمندانِ جوان باشد.
از یکطرف، استادان و هم دانشگاهی‌های او در دانشگاه شریف و مراکز دیگر علمی ایران را داریم و از طرف دیگر جمع نخبگان ریاضی و نجوم ایرانی در خارج را و… اما چه زود دیر می‌شود! نازنینِ مریم.

راوی: احمد جلالی

منبع: روزنامه اطلاعات، شماره 26771، چهارشنبه 1396/4/28

تاریخ درج مطلب: چهارشنبه، ۲۸ تیر، ۱۳۹۶ ۱۰:۲۶ ق.ظ

دسته بندی: خاطرات علم، صنعت و فناوری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *