چقدر شانس آوردیم صدام رئیس بنیاد جانبازان نشد!
حمید داودآبادی نوشت: اواخر جنگ عراق علیه ایران، صدام برای روحیه دادن به سربازانش، در بیمارستانی به عیادت مجروحین جنگ رفت.
داخل یکی از اتاق ها، سرباز مجروحی را دید که یک پایش قطع شده بود. وقتی صدام از او درباره وضعیتش و این که از خدمات بیمارستان راضی است یا نه، پرسید، مجروح اظهار ناراحتی شدید کرد.
صدام که علت را پرسید، مجروح گفت:
– پای من فقط یک تیر خورده بود و نباید قطع می شد. ولی متاسفانه در بیمارستان به من رسیدگی نکردند و پایم عفونت کرد و مجبور شدند آن را قطع کنند.
این را که گفت، خون صدام به جوش آمد. جلوی دیدگان دیگر مجروحین، پرستارها، دکترها و همراهان، یقه رئیس بیمارستان را گرفت، او را کنار پنجره برد و در مقابل دیدگان حیرت زده همه، او را از طبقه سوم ساختمان به پایین پرت کرد و کشت.
سپس رو کرد به کادر پزشکی و مسئولین رسیدگی به امور مجروحین و با قاطعیت گفت:
– این سزای کسی است که در رسیدگی به امور سربازان من کوتاهی می کند.
و به مجروح نگاه کرد و از این که توانسته از یک سرباز ساده مجروح دل جویی کند، خندید و رفت.
بعضی ها چقدر شانس آوردند صدام یزید کافر رئیس بنیاد جانبازان نشد؛ وگرنه همه شان را از طبقات بالای بنیاد، کف خیابان ولو می کرد!
