یک دست میکروفون، یک دست ماسک؛ «چقدر خوب ادای گلریز رو درمیاره»
محمد گلریز خواننده شعرها و سرودهای انقلابی در یادداشتی در روزنامه جام جم (4شنبه 4 مهر) به مرور خاطرات خوانندگی در جبهه های جنگ پرداخت و نوشت: من جزو معدود هنرمندانی بودم که با هنر تخصصی خود در خط مقدم جبهه حضور داشتم، این امر موجب تعجب همرزمانم شده بود. هر روز چند نفر از آنها من را به کناری کشیده و میخواست برایش بخوانم. تقریبا اجرای انفرادی کار همیشگیام شده بود. این اتفاق تا حدی برای رزمندگان جالب و عجیب بود که یک روز پس از اجرای من، یکی از آنها با تعجب به دوستش گفت: «چقدر خوب ادای گلریز رو درمیاره.» تا زمانی که جبهه بودم اجرای سرود برای رزمندگان را ترک نکردم و تحت هر شرایطی به خواندن ادامه دادم.
در یکی از روزهای حضورم در جبهه، برای اجرای سرود به یکی از مناطق جنگی دعوت شدم. این اجرا در یک سالن چندصد نفری برگزار میشد. تفاوت این اجرا با اجراهای دیگر، موقعیت جغرافیایی آن بود. شرایط این منطقه به گونهای بود که هر لحظه امکان فرود خمپاره یا بمب داده میشد. تمام رزمندگان حاضر همراه خود ماسکی داشتند تا در صورت لزوم از آن استفاده کنند.
من هم همچون دیگران در یک دست بلندگوی عهد دقیانوسی و در دست دیگرم یک ماسک داشتم. تقریبا اواسط اجرا بودیم که ناگهان فرمانده سراسیمه وارد سالن شد و با صدای بلند گفت ماسکها رو بزنید صدای آژیر میآید، همه ماسکها را به صورتشان زدند، ولی من هاج و واج مانده بودم چه کار کنم که در آن هنگام فرمانده خطاب به من گفت: «آقای گلریز بلندگو رو بیخیال، ماسک رو بزن»، پس از چند دقیقه دوباره صدای فرمانده شنیده شد که ماسکها را بردارید خطر رفع شد و من دوباره به خواندن ادامه دادم. این کار چهار بار تکرار شد ولی اتفاق خاصی نیفتاد تا اینکه بالاخره من از پشت بلندگو به رزمندگان گفتم: «برادران دیگه خودشون رو اذیت نکنن، ماسکها رو درنیارید شاید لازم بشه» که این جمله من موجب خنده حضار شد.