استاد شهید مطهری به روایت آیت الله جوادی آملی
در طی بیش از 30 سال که علامه طباطبایی (رضوان‌الله تعالی علیه) رحل احیای تفکر اسلامی را در حوزه علمیه قم پهن کردند، شاگردان زیادی به محضر ایشان باریافتند و در محضر ایشان شرکت کردند. عده معدودی که همه این مراحل را با استاد بودند و در همه مراحل حضور علمی داشتند؛ هم در نحوه تدریس فلسفه مشاء، هم در نحوه تدریس حکمت متعالیه و هم در عرفان و هم در تفسیر و هم در حدیث حضور همه جانبه داشتند، عده کمی بودند که یکی از آنها، بلکه یکی از مهم‌ترین آنها را می‌توان آیت الله شهید مرحوم مرتضی مطهری (رضوان‌الله تعالی علیه) نامید. شهید مطهری در کنار سفره‌ای نشست که فلسفه‌اش پخته بود؛ زیرا بعد از التیام بین فلسفه اشراق و مشاء و بعد از هماهنگی عرفان و برهان و بعد از حضور عرفان و برهان در خدمت قرآن، این فلسفه پخته و کامل و رسا شد. استادی چون علامه طباطبایی ـ که هم در قرآن حکیمی نامور بود و در عرفان عارفی نامدار بود و در فلسفه حکیمی نامی ـ حضور داشت و شهید مطهری هم خود دلی داشت دلباخته به قرآن، مغزی داشت سرسپرده به عرفان، جانی داشت وابسته به برهان؛ متفکر و اهل دل و اهل معنی بود. آنچه در تمام برخوردها با شهید مطهری کاملاً محسوس بود، چه در جلسات خصوصی و چه در حضور استاد، حرّیت و آزادگی شهید مطهری بود. او دلی آزاد و مغزی آزاد داشت و قهراً دارای زبان و قلمی آزاد بود.
منبع: مصلح بیدار، محمد حسین واثقی راد، انتشارات صدرا، ج 2، ص 352 و 353
