خاطره ای از فتوای فقهی امام خمینی درباره موسیقی؛ تاثیر زمان و مکان در فقه
بنده از مرحوم حاج احمدآقا شنیدم که امام فرمودند: اگر این آهنگ را رادیوی جمهوری اسلامی پخش کند، اشکالی ندارد، امّا اگر همین آهنگ را کشور دیگری پخش کند، حرام است. مرحوم حاج احمدآقا به بنده گفتند: ما نفهمیدیم چرا؟ ولی امام اینگونه میفرماید. همانجا بنده به ذهنم رسید که این نظر امام از باب تزاحم است. امام، موسیقی را حرام میداند. اما گاه بین موسیقی و حفظ و تقویت نظام، تزاحم است؛ اینکه حالا بهانهای به این و آن داده نشود که به خاطر پخش نشدن موسیقی از صداوسیما برای نظام دردسر ایجاد کنند. بهنظرم رسید برای امام اثبات کردهاند که پخش موسیقی ضرورت دارد. تا اینکه در خاطرات آقای رفسنجانی که فکر میکنم مربوط به دهههای شصت هفتاد باشد، این مطلب را دیدم.
ایشان میگوید: یکوقت حاج احمدآقا به من زنگ زد و من هم آن موقع رئیس مجلس بودم. گفتند که امام نامهای دادهاند به صداوسیما که موسیقی بهطور کلّی از صداوسیما حذف شود. شما بیایید امام را قانع کنید که این را از صداوسیما پس بگیرد. گفتم خُب، اگر نظر فقهی امام این است که ما نمیتوانیم نظر ایشان را برگردانیم و باید عمل کنیم. به هرحال آقای هاشمی به چند دلیل که جزئیاتش در خاطرات ایشان آمده، قبول نمیکند که برای طرح این موضوع، خدمت امام برسد. تا اینکه شهید بهشتی قبول میکند. ایشان خدمت امام رفته و امام را قانع کرده بود که الآن این کار، صلاح نیست. امام هم دستورش را پس گرفته بود. این است که خود امام(رضوان الله تعالی علیه) فرمودند که زمان و مکان را باید در فتوا دخالت داد. یعنی با اینکه موسیقی را حرام میداند و از این فتوا عدول نکرده، اما وقتی که صاحبنظری مثل شهید بهشتی میگوید الآن بخواهیم جلوی موسیقی را بگیریم، فلان توالی فاسدها را دارد، ایشان قانع میشود و مانع پخش آن نمیشود. این هم بر مبنای همان قواعد فقه است؛ همان فقه جواهری که امام بر آن تأکید داشتند.
راوی: آیت الله محمد مهدی شب زنده دار
منبع: در گفتگو با شبکه اجتهاد