جولیا بطرس و هفته وحدت!

تقی دژاکام، روزنامه نگار و فعال رسانه ای، در صفحه تلگرامش نوشت:

1- روزی که مجاهدان جبهه مقاومت در جریان جنگ‌های ۳۳ روزه به رهبر خود سیدحسن نصرالله نامه نوشتند و تأکید کردند ما تا آخر، محکم در میدان دفاع از لبنان ایستاده‌ایم و ذره‌ای عقب نخواهیم نشست، هیچ‌کس فکر آن را هم نمی‌کرد که پاسخ سید به آن نامه، به ماندگارترین اثر هنری موسیقایی در تاریخ لبنان تبدیل شود.
آن‌روز خواننده مسیحی لبنان متن جواب سید را با شوق و ذوق نشان برادرش داد که ببین! چقدر این متن فاخر نوشته شده و چقدر ادبیاتش به شعر نزدیک است و بعد که می‌روند سراغ غسان مطر شاعر برجسته کشورشان، پاسخ سید به مجاهدان حزب‌الله تبدیل به ترانه‌ای می‌شود که جولیا آن را می‌خواند و تمام عواید آن را به خانواده‌های شهدای جنگ ۳۳ روزه هدیه می‌کند. آن ترانه بسرعتی باورنکردنی در لبنان و در غرب‌‌ آسیا و کشورهای اسلامی و غیراسلامی، محبوب و میلیون‌ها بار شنیده می‌شود و امروزه جزو ادبیات سیاسی مقاومت و ادبیات ملی لبنان محسوب می‌شود.

۲. در این ۱۱ سالی که از جنگ ژوئیه گذشته، جولیا بطرس بارها و بارها و در مناسبت‌های مختلف این ترانه را اجرا کرده است. او با اینکه چندین و چند اثر دیگر درباره مقاومت و درباره جنگ غزه (الحقّ سلاحی) خوانده است اما هیچ‌کدام نتوانست به شهرت این اثر نزدیک بشود. سال پیش وقتی در ایام سالگرد پیروزی لبنان، جولیا کنسرتی با حضور ده‌ها هزار نفر از مردم در بیروت داشت، وقتی در بین چند ترانه‌ای که خواند، ناگهان آهنگ ترانه «احبائی» نواخته شد تمام جمعیت بلند شدند و دست زدند و برخی اشک شوق ریختند. جولیا هم وقتی شور و شوق حضار را دید، اجازه داد جاهایی که مردم دوست داشتند را خودشان اجرا کنند. اما زیباترین صحنه‌ها که از هوشمندی بالای این خواننده مسیحی ناشی می‌شد، آنجا بود که وقتی ترانه به «انتم…» های متن در توصیف مجاهدان حزب‌الله می‌رسید، با دست به حضار اشاره می‌کرد که یعنی شما هم مثل آنها هستید و باید آن راه را ادامه بدهید یا آنجا که می‌گوید: «بکُم سَنُغُیّرُ الدّنیا» (با شما دنیا را دگرگون می‌کنیم).
در پای این اجرا آقای میشل عون (رئیس‌جمهور سابق و فعلی) و خانواده‌اش، مسئولان عالی لبنان و دهها تن از مسیحیان و شیعیان و اهل تسنن و طرفداران حزب‌الله و دروزی‌ها و اقوام و طوایف دیگر لبنان در کنار هم نشسته‌اند و آن را با شور زایدالوصفی همخوانی می‌کنند و برای این ترانه دست می‌زنند.

۳. حالا امسال هم در سالگرد پیروزی بر اسرائیل، در همان سالن و با همان شور و شوق و بلکه بیشتر مردم شیعه و سنی و دروزی و مسیحی و … ترانه «احبائی» خوانده شد و باز هم خوانش بخشی از آن را خود مردم به عهده گرفتند در حالی که یا اشک می‌ریختند، یا دست‌هایشان را به عنوان اتحاد در هم گره زده بودند و … بدین‌سان، یک ترانه، شده است محور اتحاد ملی و دینی و مذهبی همه مسلمانان و مسیحیان و دلدادگان وطن. هدفی که سال‌هاست ما از ایران آن را دنبال می‌کنیم.

۴. در هفته وحدت هستیم که تلاشی است ارزنده برای نزدیکی و اتحاد هرچه بیشتر شیعه و سنی. ببینیم که یک ترانه و یک آهنگ چگونه توانسته است محور اتحاد و کنار هم نشستن و اشک ریختن و دست زدن و دست در دست هم فشردن شیعه و سنی و مسلمان و مسیحی شود. چرا ما نتوانسته‌ایم از ادبیات و هنر غنی کشورمان به این شیوه تأثیرگذار و در این راه استفاده کنیم؟ آیا باید چشم به راه آینده باشیم؟

۵. یادی هم کنیم از برخی خوانندگان کشورمان که وقتی امام امت درگذشتند حاضر نشدند کنسرت اروپای خود را لغو کنند و کسانی که در اوج فتنه آمریکایی، با دشمنان این ملت و دشمنان شیعه و سنی کشورمان همنوا شدند و حتی به نفع آنان هم ترانه خواندند!

برای من،‌ جولیا بطرس این خواننده زن مسیحی لبنانی در رسیدن به آرمان‌های بلند مکتبی، بسیار باارزش‌تر و گرامی‌تر و محبوب‌تر از کسانی است که اسم و شناسنامهٔ اسلامی و شیعی و ایرانی دارند اما روزگاری با دشمن ایران و اسلام هم‌نوا شدند و هیچ‌گاه هم ابراز پشیمانی نکردند. آیا ممکن است اینان هم روزی به اصل خود برگردند؟ باز هم چشم به راه آینده می‌مانیم…