ماجرای آخوندی که ایام محرم حاضر نمیشد در مشهد بماند!

مرحوم حسینعلی راشد از خطبای مشهورِ پیش از انقلاب در کتاب فضیلتهای فراموش شده از پدرش حاج آخوند ملاعباس تربتی چنین می گوید:

چون او معتقد بود که رعایت همه حدود را باید کرد و هر چیز را در حد خود باید حفظ کرد. در دهه عاشورا در تربت نمی ماند و با مجالس بسیاری که در شهر منعقد می گشت و اصرار به ماندنش داشتند او به کاریزک می رفت و می گفت: در شهر برای اداره کردن منابر و مجالس به قدر کفایت هستند ولی در این روستاها کسی نیست. زیاده بر این چیزی نمی گفت و راست می گفت. به دلیل آنکه چون در مشهد معتقدان بسیار داشت و اصرار می کردند که مقیم مشهد شود و حاضر بودند برایش زندگانی مرفه درست کنند و خود او هم به سبب مجاورت امام علیه السلام و بودن علمای عالی مقام که می توانست از محضر آنها استفاده بکند مسلما به این کار مایل بود، لکن از لحاظ وظیفه شرعی که به گردن خود احساس می کرد حاضر نشد اقامت در مشهد را بپذیرد زیرا می گفت: در مشهد به قدر کافی علما و مبلغان هستند ولی در نواحی تربت مخصوصا روستاها به اندازه کافی کسانی که به امور شرعی مردم برسند نمی باشند و بر خود واجب می دید که در همان نواحی بماند. لکن من این احتمال را هم می دادم که ممکن است چون در شهر پاره ای مراسم بر پا می شد که ممکن است با نظر احتیاط آمیزی که او داشت که هر چیز باید موافق با موازین شرعی باشد نیاید و قدرت هم نداشت که مانع گردد از آن جهت رفتن به کاریزک و جلگه زاوه را ترجیح می داد.
در هر حال، هرچه بود، این دقت و مواظبت بر انجام هر چیزو هر کار موافق با موازین آن کار را در همه جا و همه کارداشت.