تعامل موسیقی دانان با پدیده انقلاب اسلامی به روایت نخستین رئیس مرکز ملی موسیقی صداوسیما
گروهی از آنان [موسیقی دانان] که اصلا انقلاب را قبول نداشتند و عمدتا هم فرار کردند و رفتند. گروهی هم انقلاب را قبول نداشتند، اما شهامت یا امکان رفتن نداشتند، این افراد گوشهگیری کردند و کنار نشستند. گروهی دیگر هم انقلاب را قبول نداشتند، ولی نمیتوانستند کنارهگیری کنند؛ چون نانشان به اینجا بستگی داشت. برای همین سر کارشان میآمدند، اما کارشکنی میکردند. فقط گروهی بسیار نادر همکاری کردند. اینها کسانی بودند که بعد از انقلاب هوشمندانه فهمیدند که بالاخره یک اتفاقی افتاده. خیلی هم سیاسی فکر نمیکردند، تنها متوجه بودند که مردم اینطور خواستهاند و متخصصان هم باید کارشان را انجام دهند. این گروه انگشتشمار بودند؛ کسانی مثل احمدعلی راغب، فیروز برنجان، رضاقلی ملکی، مجتبی میرزاده، فریدون شهبازیان، مهیار فیروزبخت و تعدادی دیگر که امروز بعد از حدود ۴۰ سال در خاطرم نیست. اینها آمدند و هر کدام به شکلی همکاری کردند؛ برخی ملودی و آهنگ ساختند، برخی مثل مجبتی میرزاده تنظیم میکردند یا اگر آهنگی میساختند به نام دیگران پخش میشد. کسانی هم مثل آقای شهبازیان کارهای تخصصی انجام میدادند؛ یعنی کارهای مربوط به ضبط، ارزیابی و اصلاحات فنی؛ چون من که مدیر اجرایی بودم، تخصص این کار را نداشتم. گروهی هم هنرمندان انقلابی بودند ولی از نظر ایدئولوژیک ربطی به انقلاب اسلامی نداشتند و آن موقع به نام چپ و تودهای شناخته میشدند. این گروه اتفاقا هنرمندان بسیار قابلی بودند و کارهای بسیار زیبایی کردند.
در جوار دو گروه آخر، گروهی هم بودند که نه صداوسیمایی بودند و نه وزارت ارشادی؛ ولی بالاخره خانه هنرشان همین دو جا بود و با این دو مرکز ارتباطاتی داشتند. آنها هم آرامآرام کارهایی انجام دادند و بعدا واقعا جامعه از هنر و تلاششان بهره برد. روزگاری سخت بود و من هیچ کدام از آنها را سرزنش نمیکنم. هنرمندان روحیه لطیف و سلیمی دارند و نباید از همهشان انتظار داشت که وارد دایره نهضت و انقلاب میشدند. البته بعضیها هم شدند، حتی قبل از پیروزی انقلاب هم در خیابانها صدمه دیدند و شهید شدند.
راوی: حمید شاهنگیان، اولین رئیس مرکز ملی موسیقی صداوسیما
منبع: گفتگو با تاریخ ایرانی