سپاه در شرایط تحریمِ جنگ چگونه سلاح تهیه می کرد؟/ وقتی کلاشینکف سلاح سازمانی سپاه شد

محسن رفیق دوست وزیر وقت سپاه در بخشی از کتاب خاطرات برای تاریخ می گویم از اول انقلاب و روزهای آغاز جنگ می گوید که چگونه در شرایط تحریم و تنگنای اقتصادی برای سپاه سلاح تهیه می کرد: سلاحی که ارتش به ما می داد حداکثر تفنگ ژ3 و تعداد کمی هم تیر بار ژ3 بود. سلاح دیگری نمی دادند. بچه های ما در کردستان از ما آرپی جی7 می خواستند. من احساس کردم سهمیه ای که ارتش به ما می دهد اصلا جوابگو نیست. لذا به لبنان رفتم و از مرحوم یاسر عرفات پانصد قبضه آرپی جی7 و دو هزار قبضه کلاشینکف خریدم. این اولین خرید سلاح بود. از همانجا کلاشینکف سلاح سازمانی سپاه شد. سپاهی ها و بسیجی ها بچه های ریز نقشی بودند و ژ3 یک سلاح خشک و سنگین بود. کلاشینکف هم سبک تر و هم روان تر بود. این اولین خریدی بود که انجام دادم و خودش تحولی در سپاه شد. بعد دیدم از این سلاح استقبال شد، به سراغ بلوک شرق رفتم. اولین جایی که جواب داد کره شمالی بود. تعدادی کلاشینکف و آرپی جی7 از آنها خریدیم. دومین جایی که به ما جواب داد، بلغارستان و پس از آن لهستان و آلمان شرقی بودند.

این خریدها بعد از آبان 1358 و تسخیرلانه جاسوسی بود؟

بله.

تحریمها مشکلی ایجاد نمی کرد؟

تحریم بود. ولی آنها پول نیاز داشتند؛ کشورهای فقیری بودند و بالاخره به ما می فروختند. حتی بعدها، در زمان جنگ، یکی از کشورهایی که به ما اسلحه می فروخت سوئیس بود. با اینکه کشور بی طرفی بود، خیلی راحت و در سطح بالا سلاح های غربی و اروپایی را به ما می فروخت. سوئیس خودش کارخانجات اسلحه سازی هم دارد. ما انواع تیربار و خمپاره اندازهای 60 و 81 و 120 را از آن کشور می خریدیم. البته خیلی زود خودمان همه آنها را در داخل ساختیم.