اولین شهردار تهران بعد از انقلاب از خدماتش میگوید:
آنچه میخوانید بخشی از گفتگوی محمد توسلی با روزنامه شرق است:
در سمت شهردار، چه کردید؟
حدود دوسالی که بنده شهردار تهران بودم، مسئولیت سنگینی بر عهدهام بود و ما با احساس مسئولیت کامل روزی حدود ١۶ ساعت کار میکردیم. من در ۴٠ سالگی این مسئولیت را برعهده گرفته بودم و حدود ۱۰ نفر بیشتر از بیرون از شهرداری وارد این سازمان نشدند. کوشش کردیم که از افراد پاکدست و توانمند داخلی شهرداری استفاده کنیم و در این کار بسیار موفق بودیم. از تجربیات موفق شهرداری استفاده کردیم در حالی که شهرداری در آن موقع سازمان خیلی خوشنامی هم نبود. ولی ما به شیوهای عمل کردیم که شهرداری سازمان خوشنامی شد و همه افتخار میکردند که همکار شهرداری تهران هستند. ما در این دو سال کوشش کردیم به تمام نیازهای راهبردی شهر تهران توجه کنیم، مطالعه کنیم و اجرا کنیم. پروژهها یا در حال اجرا بود یا حداقل ایدههایی بود که در دوران بعد عملی شد. ما از همان اسفند سال ۵۷ بحث شوراها را مطرح کردیم؛ تغییر ساختار شهر تهران برای آمادگی بهمنظور تشکیل شوراهای محلات و مناطق و تشکیل پارلمان شهری. این قانون بعد از گذشتن از وزارت کشور در شورای انقلاب تصویب شد. ایده پارلمان شهری ـ نگاه راهبردیای که در تمام کشورهای توسعهیافته و حتی در حال توسعه وجود دارد ـ متأسفانه در این چهار دهه متوقف شد. در سال ۹۳ و در دولت آقای روحانی وزارت کشور لایحه مدیریت شهری را بعد از چهار دهه مطرح و پیگیری کرده است. البته نواقصی دارد که امیدوارم با پیگیریهای شورای پنجم و دولت دوازدهم و وزارت کشور دولت دوازدهم این لایحه تکمیل و اجرائی شود. اینها جرقههایی است که در سال ۵۷ زده شد. بحث محیط زیست و ترافیک شهر تهران را هم دنبال کردیم، در اولویت قراردادن حملونقل عمومی که در هسته مرکزی شهر تهران دنبال شد، بحث مترو و پیگیری پروژه مترو و بحث توسعه شهری، اقتصاد شهری و بحثهای اجتماعی را نیز دنبال کردیم. در زمینههای اجتماعی کارهای بزرگ و نویی انجام شد؛ برای اولین بار در شهرداری تهران که فرزندان بیسرپرست نگهداری میشدند، تماما به آغوش خانوادهها منتقل شدند و آقای خسرو منصوریان ـ معاونت اجتماعی ـ فکر نویی مطرح کردند و بهزیستی در آن تاریخ تأسیس شد؛ به عنوان نهادی که مدیریت اجتماعی کند.
منبع: روزنامه شرق، شماره 2946، شنبه 1396/6/4