تظاهر نکنید، اثر تربیتی عمل از بین می‌رود.
دکتر محمدعلی فیاض بخش مدتی پیش (27 اردیبهشت 1400 در کانال خود) خاطره‌ای درباره مشی و منش زنده یاد روزبه نقل کرده بودند. به مناسبت سالروز آن مرحوم (21 آبان 1352) به اشتراک می‌گذاریم:
شاگردان دهه پنجاه دبیرستان علوی با نامی بس آشنای‌اند: مهندس علی اصغر روغنی‌زاد، معلم شیمی، که در تکمیل و تجهیز آزمایشگاه شیمی مدرسه در کنار دو آزمایشگاه فیزیک و زیست‌شناسی نقشی برجسته داشت. عینکی به چشم داشت که عملکرد سمعک داشت و نه عینک و مشهور افتاده بود که بخشی از شنوایی‌اش را در یک آزمایش انفجاری در آزمایشگاه مدرسه از دست داده؛ که هیچگاه من صحت و سقم این روایت را از خود او پرس‌وجو نکردم. سال‌های متمادی علاوه بر تدریس شیمی، مشاوره تحصیلی کلاس‌دوازدهمی‌ها را هم عهده‌دار بود و بسیار موفق. بعد از پیروزی انقلاب، جذب هیئت علمی دانشگاه امیرکبیر شد. عمرش دراز باد!
القصه؛ مهندس برای من چنین نقل می‌کرد:
روزی در کنار استاد روزبه مشغول تنظیم برنامه هفتگی مدرسه بودیم و با مداد و پاک‌کن، می‌نوشتیم و پاک می‌کردیم. سر مداد تمام شد و مدادتراش نداشتیم. زنگ تفریح بود و من از دفتر جَستی به بیرون زدم و از اولین شاگردی که رد می‌شد، طلب مدادتراش کردم و او هم رفت و آورد و من به داخل اتاق اندر شدم و استاد روزبه شاهد ماجرا بود. از من پرسید: «آن پسر کلاس چندم است؟» گفتم: «دهم.» گفت: «بسیار خوب؛ بتراشید!» تعجب کردم. پرسیدم: «آقا! چه ربطی داشت؟» جواب داد: «سن زیر کلاس دهم ممکن است هنوز تکلیف شرعی نشده باشد و مالک اموالش نیست؛ الان خیالم راحت شد.»
مهندس بر من ادامه داد:
از این همه دقت در شگفت و تحسین شدم و به استاد گفتم: «اجازه می‌دهید این رفتار شما را برای بچه‌ها بازگو کنم؟» ایشان بدون درنگ گفت: «خیر! اثر عمل از بین می‌رود. ممکن است بیش از آن که برایشان آموزنده باشد، احساس کنند تظاهری در کار بوده؛ به این بدآموزی نمی‌ارزد… .»
مهندس گفت:
تا زمانی که استاد روزبه زنده بود، این خاطره را جایی نقل نکردم… .
