وقتی امام خمینی استفاده از تلفن را جایز ندانست!

آقای خمینی نسبت به ولایت اعتقاداتی داشتند که تقریباً‌ چیزی مطابق با مکتب شیخ فضل‌الله نوری بود و این مطلب را نصرت‌الله امینی برای من گفت که بنده تقریباً سه یا چهار سال پیش از انقلاب در منزل مشغول خوردن نهار بودم. امینی شهردار تهران بود و با همه‌ی آقایان معمم قم ارتباط داشت. آقای خمینی هم زمانی که به تهران می‌آمدند یا به خانه ایشان می‌رفتند یا به منزل حسین کی استوان که آقامهدی حائری هم به آنجا می‌رفتند. دوره‌شان این بود. یا مثلاً اگر می‌رفتند کرج، یک نهار در منزل شیخ حسین لنکرانی بودند. نصرت‌الله امینی به من می‌گفت که من نهار می‌خوردم و آقای خمینی هم تشریف داشتند، آقامهدی حائری هم نشسته بودند. تلفن زنگ زد. گوشی را برداشتم. گفتند از قم همسر آقای خمینی هستند. گوشی را دادند به آقای خمینی که ایشان حرف بزنند. آقای خمینی صحبت نمی‌کند. می‌گویند همسر شما هستند، صحبت کنید. خلاصه ما پیغام خانم را گرفتیم و به اطلاع ایشان رساندیم. پرسیدند چرا با تلفن صحبت نکردید؟ گفتند با این تلفن نمی‌شود حرف زد. پرسیدیم چرا؟ این تلفن را آقای مصدق ملی اعلام کرده‌اند. یعنی از جمله کارهای آقای مصدق این بود که تلفن را ملی اعلام کرده بودند و قسط‌هایش را هم داده بودند. از آقای خمینی می‌پرسند چرا این حرف را می‌زنید؟ ایشان می‌گوید به این خاطر که کسانی که صاحب این مال بوده‌اند چندنفرشان صغیر بوده‌اند و پول این‌ها را نمی‌شود داد مگر با استفاده از ولی. اما زمانی که ولی و بزرگتر او حضور نداشت باید به ولی‌امر و مجتهد جامع‌الشرایط بدهند. آیا در مورد این افراد که سهم‌شان خریده شده است و الان باعث شده کسانی تلفن داشته باشند آیا در این مورد، نظر مجتهد جامع‌الشرایط را گرفته‌اند یا خیر؟ گفتند خیر. آقای خمینی گفته بنابراین با این تلفن نمی‌توان صحبت کرد و آقای امینی می‌گفت همان‌جا آقای حائری می‌گویند آقا این چه حرفی است؟ مگر این امکان دارد که چنین کاری کنند؟‌ و آقای خمینی زیر بار نمی‌روند.

راوی: حسین شاه حسینی از اعضای شورای مرکزی جبهه ملی

منبع: در گفتگو با پایگاه نشر آثار و اندیشه های شهید بهشتی