ناگفته های حسین شاه حسینی از حضور در ورزش ایران؛ از عزل توسط شاه تا انتخاب اولین رئیس سازمان تربیت بدنی بعد از انقلاب!
آنچه میخوانید بخشی از گفتگوی منتشر نشده روزنامه اعتکاد با حسین شاه حسینی است که به ماجراهای دخالت شاه در سازمان تربیت بدنی و امورات ورزش پرداخته است:
چرا خانواده و اطرافیان شاه تا این حد به ورزش علاقه داشتند؟ رییس افتخاری ورزش بودند و شاه انواع ورزشها را انجام میداد.
میخواستند از این طریق با طبقه جوان قاطی شوند و جذب نیرو کنند. خیلی خیلی زیاد.
یعنی به خاطر علاقه به ورزش نبوده است؟
جنبه سیاسی داشت. زمان شاه ورزشی بود به نام راگبی. ورزش راگبی در ارتش کشورهای دنیا از جمله امریکا خیلی زمینه دارد، منتها نه نوع امریکاییاش با کلاه و لباس. شاه فشار آورده بود که باید در ایران حتما مسابقات راگبی باشد. امانالله جهانبانی آن زمان رییس تربیتبدنی بود و گفته بودند در عرض یک سال نمیتوان این کار را کرد. انگلیسها در حبانیه پایگاهی در عراق مسابقه گذاشته بودند و تمام کشورهای عربی تیم میآورند، کشورهای امریکایی و اروپایی هم شرکت میکنند و باید از ایران هم شرکت کنند. گفتند تیمی نداریم. امانالله جهانبانی به فدراسیون فوتبال و روسای فدراسیونهای بسکتبال و… دستور داد هر کدام یکی دو نفر بفرستند. من آن زمان از طرف تیم بسکتبال انتخاب شدم. چهل نفر انتخاب شده بودیم. آقایی به نام مستر جیکاک بود که در شرکت نفت بود و هر روز ما را در دانشکده افسری تمرین میداد که این ورزش را بیاموزیم. ورزش هم با کتککاری همراه بود و خیلی سخت بود. همه درشتاندامهای ورزشی هم انتخاب شده بودند. ما انتخاب شدیم و به حبانیه رفتیم. در حبانیه هم روز سوم با تیم انگلستان بازی کردیم. آن زمان، زمان ملی شدن صنعت نفت بود و شبی که رادیو ایران ملی شدن صنعت نفت را تصویب کرد انگلستان را برده بودیم و در اردویمان هیاهویی بود، اما بینی من کج شد، دیگر دوستان سر یا پایشان شکسته بود چون ما که بازی را بلد نبودیم و از زورمان استفاده میکردیم و به همین خاطر خیلی کتک خورده بودیم. به خاطر برد تیم ما جهانبانی مهمانی مفصلی داد. شاهپور غلامرضا از تهران با هواپیما به حبانیه آمده بود. از آن روز ما منکوب شدیم و ایران یک طرف بود و انگلستان هم یک طرف دیگر. آقای جهانبانی و مستر جیکاک سخنرانی کردند و بعد هم در زمان شام خوردن ایرانیها مشروب نخوردند. آقای جهانبانی اشاره میکرد که مشروب بخوریم اما ما این کار را نکردیم. بعضیها اشاره کرده بودند که بخوریم، بعضیها گفته بودند نه و بینشان کتککاری شده بود و بین سرپرستان هم دعوا شده بود و گفته بودند بین ما تفاهم نیست و دیگر بازی نمیکنیم. یک روز بعد مسابقات را نیمهتمام گذاشتیم و با هواپیما به ایران برگشتیم. سوابق ما در تربیتبدنی به این نحو بود؛ که بعدها رییس تربیتبدنیمان کردند، چه در اینجا و چه در بوستان ورزش. تیم ما قهرمان تهران و ایران شده بود و قرار بود هر تیمی قهرمان ایران در رشتههای دوره مسابقات بسکتبال میشود در تورنمنت ترکیه شرکت کند. رییس فدراسیون هم آقای سلیمی شده بود و من هم مسوول باشگاه بوستان ورزش بودم، جبارزادگان هم مدیر و مربی بود. نزدیک به انقلاب بود. آن زمان اصلا مساله انقلاب نبود.
منظورتان از اینکه میگوید مساله انقلاب نبود چیست؟
مساله مخالفت و انتقاد به کارهایی که شاه میکرد بود. ما مخالف عملکرد شاه بودیم که اجازه نمیدهد رییس فدراسیون را خودمان انتخاب کنیم، چرا فقط به باشگاههای تاج و پرسپولیس بها میدهد، چرا زنان را با لباسهای نامناسب در جشنها شرکت میدهد. ما جزو معترضین به این کارها بودیم و میگفتیم همه این تقصیرها بر گردن شاه و خسروانی و خاتم و رییس تربیتبدنی است. به شایسته که برخورد میکردیم، میگفت شما اعتراضاتتان را بگویید، من زورم به اینها نمیرسد. میگفتیم شما باید اعتراضات را بررسی کنید. برای ما مسابقه والیبال گذاشتهاید و گفتهایم خانمها نیایند، در باشگاه خسروانی ١٠ بازیکن و ٣٠ تماشاچی آوردهاید که لباسهای نامناسب دارند. میگفتیم اگر شرکت نکنیم هم اعتراض میکنید. به این دلایل خیلی ناراحت بودیم. ولی در عین حال زیر ساختار تربیتبدنی، مخالفت با شاه بود. شاه از نظر دخالت در ورزش و نه سلطنت، مخالفانی داشت و عدهای از این جهت بهرهبرداری میکردند به رهبری خسروانی و عبده و بعد ارتش دخالت کرده بود و برای خودش تیم درست کرده بود که این دخالتها باعث میشد چندگانگی بین مردم و سازمانهای نظامی ارتش ایجاد شده بود. از این جهت اختلافات بسیار زیاد بود.
همین مخالفتها باعث شد تا از ورزش کنار گذاشته شوید؟
اما اینکه چطور شد از صحنه ورزش کنار رفتم. آقای مصطفی سلیمی، رییس فدراسیون بسکتبال ایران بود، من رییس بوستان ورزش، جبارزاده هم مربی کشور و بازیکن و ورزشکار المپیک ١٩۴٨ لندن در تیم بسکتبال ایران بود. حسین هم با اینها رفته و مربی بوستان است که در ایران اول شده. حالا که اول شده باید تیمها بیایند. ما هم از موقعیت استفاده کردیم، بعضی از رشتهها آقای هالتر (!) که کمونیست بود و بعد طرفدار شاه شده بود علیه ما دیگران را تحریک میکرد. ما نیروهای ملی بودیم که چپ هم داشت. قرار شد چهارم آبان که همه تیمها باید رژه میرفتند، رژه نرویم. نمیدانستیم عوارض رژه نرفتن چیست. همه در بوستان ورزش لباسهایشان را عوض میکردند. موزیک در حال نواختن بود و شاه در جایگاه حضور داشت. از همان جا به امجدیه برای مسابقه میرفتند. تیم بوستان هم مانند بقیه تیمها لباسهایشان را گرفتند. موزیک نواختند که برویم. از همان جا ورزشکاران بوستان گم شدند. کسی هم متوجه نشد. آقای سلیمی در جایگاه دنبال تیم بوستان بود و عکسالعملی نشان نداد. برنامه که تمام شد فضولها به شاه، رژه نرفتن ما را گزارش دادند و او از آقای سلیمی علت را پرسیده بود. ایشان هم اظهار بیاطلاعی میکند. بعد از مراسم فردا صبح تحقیق میکنند که تیم بوستان ورزش به تحریک شاهحسینی و حسین جبارزادگان برای رژه حاضر نشده بودند. تصمیم گرفتیم و چند روز به بوستان نرفتیم تا تکلیف معین شود. سه، چهار روز بعد در منزلم در کوچه میرزا محمود وزیر بودم که در زدند. دیدم آقای عبدالله علی الهی هست که داور مسابقات واترپلو بود. نامهای رسمی به من داد که شما به هیچوجه از این تاریخ حق ورود به امجدیه و سالنهای ورزشی را ندارید و تا اطلاع ثانوی در جلسات شورای عالی ورزشی شرکت نفرمایید. رییس تربیتبدنی آقای ایزدپناه این نامه را نوشته بودند. طی تماسی که گرفتم، متوجه شدم مشابه این نامه به دست آقای جبارزادگان هم رسیده است. از فردا در جامعه ورزشی معروف شد که بوستانیها با شاه مخالف هستند و اخراج شدهاند. دارودسته خسروانی خوشحال و بقیه ناراحت بودند. ما دیگر وارد سالنهای ورزشی نشدیم چون حق داشتند ما را دستگیر کنند. امیر امین همدوره و رفیق شاهپور غلامرضا در کمیته المپیک بود که به وجود آقای حسین جبارزادگان نیاز داشتند چون ایشان مربی تیم والیبال بود که در المپیک آسیایی والیبال ایران مقام دوم را کسب کرده بود. به هر حال از حسین جبارزادگان نامه گرفتند و توسط شاهپور غلامرضا به دست شاه رساندند و اجازه دادند که ایشان برود. اما او دیگر انگیزه سابق را نداشت. حسین شاهحسینی هم نیاید، نیاید که نیاید.
پس به کل از ورزش کنار رفتید؟
ما دیگر در ورزش فعالیتی نداشتیم تا روز چهارم یا پنجم انقلاب که بنده عضو هفت نفر کمیته استقبال از آقای خمینی و در مرحله اول سازمانها بودم، آقای مهندس بازرگان حکم داد که به سازمان تربیتبدنی ایران بروم و هرچه گفتم من فقط شش ماه کار اداری کردهام و بلد نیستم قبول نکرد و آنجا لوطیگری و مردمداری نیاز دارد و تو سابقه ورزشکاری داری. خلاصه اینکه روزی که رفتم گفتم اصلا تربیتبدنی کجا هست؟ گفتند تربیتبدنی رفته است مجموعه آزادی. گفتم اداره تربیتبدنی بالای پارکشهر بود. خلاصه اینکه از نخستوزیری به پارکشهر رفتم. ساعت ٢ بعدازظهر بود که رفتم سازمان را ببینم. در آن ساختمان آقایی به نام مستوفی مدیر باشگاه نادر فوتبال دست دوم آقای خسروانی بود من را که دید احوالم را پرسید گفت شاهحسینی نبودی کجا بودی؟ و من هم گفتم میخواستم به مزرعهام در کرج بروم و اینجا آمدم که سری بزنم. گفت اینجا دیگر اداره نیست، اینجا متعلق به باشگاه تهران است. گفتم میخواهم ببینم بر سر تربیتبدنی کل چه آمده است. من را سوار ماشینش کرد و به استادیوم آزادی رفتیم. از پلهها بالا رفتیم و هر کسی را که میدیدم، نمیشناختم؛ آنها هم من را نمیشناختند. تا اینکه در راهپلهها آقای عشقی را دیدم که با هم به مسابقات راگبی میرفتیم و نماینده دولت در مسابقات بود. من را دید گفت شنیدهام در ورزش نیستی و کار کشاورزی میکنی؟ اینجا چه میکنی؟ گفتم میخواستم به مزرعهام در کرج سر بزنم؛ خواستم ببینم اینجا چه خبر است. به اتاقهای دیگر هم رفتم و دیدم آقای علیالهی که حکم را به در منزل ما آورده بود هم آنجاست. ایشان اهل کوچه میرزامحمود وزیر و هممحلی ما بود. با هم احوالپرسی کردیم و ایشان به من گفت اینجا بمان تا بعدازظهر با هم برویم خانه. ماشین گیرت نمیآید. به من میگفت چرا مملکت اینطور شده نمیدانی تربیتبدنی به دست چه کسی خواهد افتاد؟ اثاث را میدزدند و میبرند. المپیک آسیایی تمام شده و هر کسی هر کار میخواهد انجام میدهد. گفتم وضعیت خیلی بد شده. با هم به اتاقش رفتیم و چای خوردیم. گفتم علی کسی در اتاق نیست؟ گفت نه. گفتم آقای مهندس بازرگان حکمی به من داده و من فعلا رییس تربیتبدنی هستم. گفت مگر تو مهندس بازرگان را میشناسی؟ به تو حکم داده. گفت شاهحسینی خدا به تو رحم کند. اینجا یک مشت هستند که… کلی بد و بیراه گفت و گفت اگر بفهمند تو اینجا هستی تو را میزنند و میکشند تا نیایی چون تو سابقه آنها را در تربیتبدنی میدانی. گفتم من شش، هفت سال است که نبودهام. بعد از چند دقیقه تلفنی زد. از اتاق مجاور مدیرکل آنجا آمد و با من احوالپرسی کرد. ایشان قبلا کارمند ساده بود و آن زمان جزو مدیران کلی بود که در اروپا تحصیلات خوبی کرده بود. وقتی از حکم من باخبر شد گفت چه تصمیمی داری؟ گفتم نمیدانم شما بگویید. تقریبا ساعت پنج بعدازظهر شد، تلفن زدند و منشی تربیتبدنی را پیدا کردند که در دفتر را باز کردند و دو سه نامه درآوردند و از حکم من چند کپی گرفتند و در راهروهای تربیتبدنی زدند. به من گفتند دوری در ساختمان بزن و الهی تو را به منزل میبرد. بقیه رفتند و من و الهی با هم به منزل برگشتیم .
از فردا شروع به کار کردید؟
به خانه که رسیدیم گفتم من دوست ندارم و به هیچوجه کار دولتی قبول نمیکنم و نمیدانم چه شد قبول کردم. خانمم گفت حکومت ملی شده، آزاد شده و استقلال پیدا کرده و در نتیجه آقای خمینی آمده، تو هم با ارتباطاتی که داشتی برو. خلاصه صبح زود با پیکان مشکی که داشتم با اینکه خیلی خوب راه را بلد نبودم به تربیتبدنی المپیک رفتم. دربان جلوی من را گرفت. گفت کجا؟ گفتم شاهحسینی هستم. گفت باید اجازه بگیرم. گفتم من رییس تربیتبدنی هستم. من را دید که پشت ماشین قراضه پیکان هستم و در نهایت اجازه داد اما همانطور من را نگاه میکرد. گفتم راه را به من نشان دهید که بروم. گفت همراهتان میآیم. پشت ماشین نشست و من را به ورودی ساختمان رساند. گفت ماشینتان را کجا بگذارم؟ گفتم نمیدانم هر جا باشد؛ کلید نزد شماست، شما چه کاره هستید؟ گفت من دربان هستم. تا اینکه وارد ساختمان شدم و به در اتاق که رسیدم، کسی نبود و من دم در ایستادم. یکی از دو نفری که دیروز بودند آمد و گفت به اتاق ما بیاید. خلاصه اینکه خانمی در اتاق را باز کرد و من وارد شدم و شروع به کار کردم.
شما اعلام کردید وقتی وارد سازمان تربیتبدنی و البته کمیته ملی المپیک شدید هیچ چیز جز چهار کارمند نداشت و هیچ اساسنامهای هم نبود و شما در ابتدای ورود خود شروع به تدوین اساسنامه کردید.
مساله ورزش ایران مساله عجیبی است. بودجه و کادر سازمان تربیتبدنی با نظام شاهنشاهی منطبق بود نه نظام مردمسالاری که الان مردمسالاری است. شاه هم یک روز ولیعهد بود و رییس افتخاری سازمان تربیتبدنی و ولیعهد بعدی هم همین سمت را داشت. پس در این مورد باید قدرتها حکومت کنند نه قانون. در عین حال سازمان تربیتبدنی به این شکل مستقل نبود. نامش سازمان ورزش زیرنظر و پوشش وزارت آموزش و پرورش بود. در واقع استقلالش را گرفته بودند. در نتیجه ما تربیتبدنی نداشتیم. آقای مهندس بازرگان من را برای سازمان تربیتبدنی ایران انتخاب کرد. پس نیازمند قوانین جدیدی بودیم که باید با قانون اساسی جدید منطبق باشد.
این اساسنامه که تهیه کردید منطبق با قوانین بینالمللی بود یا قوانینی که در حال تغییر بود؟
حال را در نظر گرفتیم و از قوانین بینالمللی استفاده کردیم. از قوانین اتحاد جماهیر شوروی، امریکا و انگلستان بهره بردیم. از طریق ارتباط کمیته المپیک آییننامه آنها را تهیه کردیم. اول موجودیت خودمان را ثابت کردیم که ما تربیت بدنی هستیم.
در واقع در داخل ایران به عنوان رییس کمیته ملی المپیک و دیگر پستها انتخاب میشدند و مرجع بینالمللی هم قبول میکرد؟
بله؛ از اینجا معرفی میشدند و آنها هم بدون چون و چرا تایید میکردند. البته ما اعتراض میکردیم اما میگفتند هر قدر ناراضی باشید ما این افراد را معرفی میکنیم. اعلیحضرت آقایان را انتخاب خواهد کرد. اما این افراد مورد تایید سازمان و ورزشکاران نبودند ولی تربیتبدنی با اینها کار میکرد. ما اینطور انتخاب نکردیم. چون شخصیت اول مملکت باید رییس کمیته المپیک را معرفی میکرد، نامهای از رییس وقت موقت- که آقای بنیصدر بود- گرفتیم. ایشان هم بنده را به عنوان رییس کمیته ملی المپیک معرفی کرد، چون من منتخب روسای فدراسیون بودم. در نهایت من رییس کمیته المپیک شدم و برای شرکت در المپیک ١٩٨۴ تمام امکانات را فراهم کردیم. ما از تهران با روسیه مذاکره کردیم و قرار بود تیمها را تا جلفا ببریم و از آنجا به بعد روسها به خرج خود ما را ببرند به مسابقات، چرا که در آن دوره این امکان مالی را نداشتیم که خودمان در بازیها شرکت کنیم. تیمهای کشتی، بسکتبال، والیبال، شنا و هالتر را حاضر کردیم. توافق کمیته بینالمللی المپیک هم به دست ما رسید و امکاناتی که باید فراهم میکردیم را هم آماده کردیم. به شورای انقلاب هم اطلاع دادیم و آن هم گفتند چون در شرایط موجود چون امریکاییها المپیک را تحریم کردند و ما مخالف امریکا بودیم تصمیم بر این شد که حتما در المپیک حاضر شویم؛ اما هرچه با مقامات بالا مذاکره کردیم گفتند شما باید کمی صبر کنید.
چرا؟ چون روسیه به افغانستان حمله نظامی کرده بود؟
بله، دولت روسیه به افغانستان حمله کرده بود و باید تکلیفمان را با آنها روشن میکردیم. به من گفتند باید رضایت افغانها را را بگیریم و اگر راضی بودند بعد در المپیک شرکت کنیم، چرا که روسیه به کشور اسلامی که هم دین ما هستند حمله نظامی کرده و اگر ما بدون رضایت آنها به مسابقات روسیه برویم توهین به آنهاست. قرار شد من به افغانستان بروم. دولت اجازه داد تا آقای قطبزاده وزیر خارجه ٢۴ ساعته گذرنامهای سیاسی برای من صادر کند و به کسی هم اجازه ندادند به همراه من بیاید. این اولین سفر خارجی من بود که به افغانستان و پاکستان رفتم. من به اتفاق سفیرمان نزد آقای ربانی و دو نفر از روسای قبایل که در جنگ بودند، رفتیم. شرایط خیلی خطرناکی بود و آنها زیر چادرهایی زندگی و مبارزه میکردند که زیر حمله قوای روسها بود. پنج روز در آنجا بودم که با حضور سفیر ملاقاتهایی داشتیم و حتی پیشنهاد من این بود که ما میتوانیم در روسیه در یک طرف پیراهنهایمان در حمایت شما شعار بنویسیم و از دنیا بخواهیم به شما توجه کنند. حتی در این مورد با کمیته المپیک هم تلفنی صحبت کردم و راضی شدند که اگر این کار را انجام دهید میپذیریم، چرا که میخواستند تیمهای زیادی در المپیک حاضر شوند.
خب افغانها چه گفتند؟
ما خیلی فشار آوردیم و آخرین حرفی که آقای ربانی گفت این بود که شما بروید بگویید اگر میخواهید از ما حمایت کنید، اجازه ندهید طیارات شوروی در خاک شما سوختگیری کنند و بعد بیایند ما را بمباران کنند. حداقل به این طیارات بنزین ندهید. خیلی زحمت کشیدیم و آقای قطبزاده گزارش وزیر را که خواند گریهاش گرفت. روسای قبایل افغانستان گفتند شما به روسیه نروید چون اهانت به ما است. چون شما در شرایطی برنامه آنها را تقویت میکنید که ما را میکوبند. تا اینکه به ایران برگشتم و گزارش دادم و مسوولان هم گفتند به المپیک نروید. اردوهای تیمها در کمپ کلوب انقلاب تشکیل میشد. آقای بنیصدر ماموریت پیدا کرد که با ورزشکاران صحبت و آنها را راضی کند که در روسیه شرکت نکنند. آقای بنیصدر صحبت کرد و ورزشکاران قبول نکردند؛ اما این برنامه اجرا نشد. بعد گفتند دولت ترکیه المپیک کشورهای اسلامی را دارد و شما حتما شرکت کنید. ما اعلام کردیم از شروع دولت ما خیلی نگذشته و تیمی که بتواند آنجا در برابر کشورهای اسلامی بایستد، نداریم. گفتند حتما باید شرکت کنید. این دعوت را پذیرفتیم، دولت هم پذیرفت ولی دیدیم تیمی نداریم و افرادی که هستند ذوق رفتن به روسیه را داشتند و برای رفتن به ترکیه انگیزهای ندارند. رودربایستی هم کردیم و گفتیم ورزشکاران حاضر نیستند با این نام در مسابقات شرکت کنند. خلاصه گفتند پنج، شش نفر به عنوان نماینده رشتههای ورزشی به عنوان سمبل در ترکیه شرکت کنید. ما هم امکانات را فراهم کردیم. تصمیم بر این شد با محمود عدل، آقای عرب و چند نفر دیگر که اجازه داشتیم به ترکیه برویم. طبق معمول هدایایی تهیه کردیم و گفتیم تا مرز باکو با خودرو و از آنجا با هواپیما به آنکارا برویم. چون قرار بود هفته بعد هواپیما به ترکیه پرواز داشته باشد و ما به آن پرواز نمیرسیدیم به شروع مسابقات. شب که به مرز بازرگان رسیدیم و خواستیم از مرز عبور کنیم و وارد خاک ترکیه شویم هر دو خودرو را توقیف کردند. برای کمیتههای انقلابی توضیح دادیم که به چه منظوری میرویم اما اهمیتی به ما ندادند. ما را به مسجدی بردند و تا صبح آنجا بودیم. هرچه گفتیم باید صبح با هواپیما پرواز کنیم و بعدازظهر به برنامه برسیم توجهی نکردند و گفتند باید کمیته اصلی از تهران به ما گزارش دهد. پنج، شش نفر بودیم و سه، چهار نفر هم آمده بودند ما را بدرقه کنند. هر کاری کردیم قبول نکردند و گفتند اینجا همهچیز هست، آب، غذا و هر چیزی که بخواهید. میمانید تا از تهران دستور برسد. گفتم رییس کمیته انقلابی شما در تبریز کیست؟ گفتند آقا سید محمدعلی انگجی. ساعت بعد از یکونیم شب گفتم میتوانید بنده را به منزل ایشان ببرید؟ گفتند شما چه کسی هستید؟ گفتم رییس کمیته تربیتبدنی ایران هستم. کلی خواهش کردم تا قرار شد با ایشان صحبت کنم. ایشان عضو جبهه ملی ایران بود و سوابقی هم با هم داشتیم. بالاخره تلفن زدم و وضعیت را برای ایشان توضیح دادم و ایشان به نیروها دستور داد با ضمانت من در اسرع وقت اجازه دهید بروند و اگر پول و لوازمی خواستند به آنها بدهید. سپیده صبح از آنجا راه افتادیم و به استانبول رسیدیم و از آنجا با هواپیما به آنکارا رفتیم و ساعت ١:٣٠ بعدازظهر به افتتاح بازیهای اسلامی رسیدیم. بعد از اینکه در هتل جابهجا شدیم کمی استراحت کردیم. ساعت سه زمان رژه بود و تمام کشورهای اسلامی هم نمایندههایشان را فرستاده بودند. استادیوم بسیار بزرگی بود، وزیر ورزش، کارمندان سفارتخانههای مختلفی که تیمهایشان آنجا بودند از جمله کارمندان ایرانی همه حضور داشتند. اولین سالی بود که رژه میرفتیم. محمود عدل هم ترجمه میکرد. تا اینجا همهچیز خوب بود. موزیک رژه که زدند، راهنمایی میکردند. پرچم دست محمود عدل بود و ما هم پشتسر ایشان حرکت کردیم. اولین تیم هم ایران بود به خاطر اینکه الف بود. جایگاه هم پر از جمعیت بود و شعارها هم ضدامریکایی بود. نزدیک جایگاه رسیدیم دیدم سرود «ای ایران» را مینوازند. بدنم لرزید گفتم ای وای تمام شد. این تهمت را زدند. ما که ملیگرا هستیم اگر به تهران برسیم اعداممان میکنند. ایستادم. به محمود گفتم به راهنمای رژه بگو این سرود ما نیست. گفتند سفارتخانه این سرود را داده است. گفتم پرچمی که جلوتر از ما میرود با پرچم ما مطابقت ندارد. پرچم ما عوض شده و آن پرچم جلویی مربوط به دوران شاهنشاهی است. دستور دادند موزیک متوقف شود. استادیوم همه متوجه شدند و همه بلند شدند که مطلع شوند چه اتفاقی افتاده است. سریع به وزیر ورزش اطلاع دادند و ایشان گفتند شما حتما باید رژه بروید. گفتند سفیر شما سرود جدیدی به ما نداده است. بالاخره توافق کردیم که با آخرین گروه رژه برویم. پنج، شش نفر بچه غریب با پرچممان در جایگاه ایستادیم. ترکهای حاضر در استادیوم هم با ایران ایران گفتن ما را تشویق میکردند. تیمهای اسلامی اعم از زن و دختر و پسر رژه رفتند که همهشان ۵٠، ۶٠ نفر با خودشان برده بودند. ولیعهد بحرین که جلو راه افتاده بود ٢٢ نفر با شمشیر پشت سر او راه میرفتند و زنهای بحرینی هم بودند. ما هم آخرین تیم با سرود و پرچم جدید خودمان رژه رفتیم. شب سفارت ایران در ترکیه از ما شش، هفت یتیم دعوت کرد که تجلیل کنند. همان شبی بود که به فرودگاه مهرآباد موشک انداختند. مصاحبههایی انجام میشد و من چون در تهران نبودم و از اخبار مطلع نبودم نمیدانستم چه بگویم. بالاخره زمان شام روزنامهنگاران ترکیه آمدند و سراغ من را گرفتند و گفتند نظرتان در مورد جنگ امشب چیست؟ گفتم مسالهای نیست یقینا ملت ایران سرسختانه مقاومت میکنند و همه ملت ایران طرفدار خمینی هستند.
خیلی احساساتی شده بودم و روزنامههای ترکیه از من تجلیل کردند که این فرد سخنران است و از ورزشکاران باستانی ایران بوده و الان رییس تربیتبدنی شده است. یاد افراسیاب و سهراب و… را زنده کرده و در روزنامهها نوشته بودند. فردا صبح گفتند شما با اینکه تیم ندارید اما باید پنج روز بمانید. هر روز برای تماشای مسابقات میرفتیم و شب آخر از ما تجلیل کردند و ما هم پیام آقای خمینی را به کشورهای اسلامی دادیم.
منبع: روزنامه اعتماد، شماره 3985، سه شنبه 1396/10/5