پیرمرد تار زن!

حمید داودآبادی در یادداشتی تلگرامی نوشت:
شاید سال 1382 بود که “مسعود دهنمکی” مشغول ساخت مستند “فقر و فحشا” بود. دم غروب بود، سوار ماشین داشتیم می رفتیم جایی. بهش گفتم:
– یک پدر شهید رو شناسایی کردم که خیلی به کارت می خوره.
با تعجب گفت: پدر شهید برای فقر و فحشا؟!
– آره اتفاقا خوراک مستندته.
– چطور مگه؟
– این پیرمرد پسرش توی جنگ شهید شده و ظاهرا شابدوالعظیم زندگی می کنه، برای امرار معاش، توی خیابون تار می زنه و مردم هم بهش کمک می کنند.
– خب.
– خب که کوفت! داستان اصلی، تار این پیرمرده. یک قوطی حلبی روغن رو برداشته یه چوب کوبیده روش و چند تایی هم سیم فلزی و با اون تار می زنه.

مسعود کپ کرد. بغض توی چشماش دوید. خواست که هر طوری هست پیداش کنم.
هنوز حرفش تموم نشده بود که …
فرمون ماشین رو که گردوند بره توی خیابون شهید مطهری، ناگهان بین عابرینی که از جلوی ماشین در حال گذر بودند، متوجه همان پیرمرد شدیم. با همان قوطی حلبی و تار دست ساز.

شابدوالعظیم کجا، این جا کجا؟!
هر دو با هم داد زدیم. سریع ماشین را پارک کرد، دوربین فیلمبرداری را درآورد و پریدیم پایین.
پیرمرد معصوم، خوش سیما و خوش برخورد، با خنده ای تلخ و سخت در اشکمون رو درآورد، برامون از شهادت مظلومانه پسرش درکردستان گفت.
از اینکه برای تامین مخارج خانواده، در خیابان ها تار می زند.
از اینکه بدون هیچ ریتم و آهنگی و فقط برای خالی شدن دلش می زند و می خواند.
از اینکه خانواده اش نمی دانند او چگونه مخارج زندگی را می گذراند.
از اینکه چون نمی خواهد در شهر ری آبروی خانواده شهید برود و شان و منزلتشان زیر سوال نرود، می آید بالاشهر.
از اینکه بالاشهری ها بهم رحم می کنند و پول خوبی می دهند …
از اینکه …

مگه نمی گن همه پول مملکت رو دارن می دن به شما خونواده شهدا؟
مگه نه اینکه به هر کدامتون یک ماشین آخرین مدل میلیاردی دادند؟
مگر نه اینکه به هر کدامتان یک خانه چند ده میلیاردی در جماران و ولنجک و لواسان دادند؟
اون وقت تو از شابدوالعظیم میایی بالاشهر که با این قوطی حلبی و چوب و سیم مثلا براشون تار بزنی که دست در جیبشون کنند و …

اسم تورو چی باید بذاریم؟!
بالانشین؟
رانت خوار؟
اختلاس گر؟
غارتگر بین المال؟
حقوق نجومی بگیر؟
یا …
چشم و چراغ ملت؟!