چرا یواشکی میپرسی؟

داستانی شنیدم که ذکرش در اینجا مناسب است: یکی از علمای فارس آمده بود تهران. در مسافر خانه پولهایش را می‏دزدند، او هم هیچ کس را نمی‏شناخته و مانده بوده که چه بکند. به فکرش می‏رسد که برای تهیه پول، فرمان امیر المؤمنین به مالک اشتر را روی یک کاغذ اعلا با یک خطّ عالی بنویسد و به صدر اعظم وقت هدیه کند تا هم او را ارشاد کرده باشد و هم خود از گرفتاری رها شود.
این عالم محترم خیلی زحمت می‏کشد و فرمان را می‏نویسد و وقت می‏گیرد و می‏رود. صدر اعظم می‏پرسد این چیست؟ می‏گوید فرمان امیر المؤمنین به مالک اشتر است. صدر اعظم تأمّلی می‏کند و بعد مشغول کارهای خودش می‏شود. این آقا مدّتی می‏نشیند و بعد می‏خواهد برود، صدر اعظم می‏گوید نه، شما بنشینید. این مرد محترم باز می‏نشیند.
مردم می‏ آیند و می‏روند. آخر وقت می‏شود، بلند می‏شود برود؛ می‏گوید نه آقا! شما بفرمایید. همه می‏روند غیر از نوکرها. باز می‏خواهد برود. می‏گوید نه شما بنشینید، من با شما کار دارم.
به فرّاش می‏گوید در را ببند هیچ کس نیاید. به این عالم می‏گوید بیا جلو! وقتی پهلوی او نشست می‏گوید این را برای چه نوشتی؟ می‏گوید چون شما صدر اعظم هستید فکر کردم اگر بخواهم به شما خدمتی بکنم هیچ چیز بهتر از این نمی‏شود که‏
فرمان امیر المؤمنین را که دستور حکومت و موازین اسلامی حکومت است برای شما بنویسم.
صدر اعظم می‏گوید بیا جلو! و یواشکی از او می‏پرسد آیا خود علی به این عمل کرد یا نه؟ عالم می‏گوید بله عمل کرد. می‏گوید خودش که عمل کرد جز شکست چه نتیجه ‏ای گرفت؟ چه چیزی نصیبش شد که حالا تو این را آورده‏ای که من عمل کنم؟
آن مرد عالم گفت تو چرا این سؤال را جلو مردم از من نپرسیدی و صبر کردی تا همه مردم رفتند، حتّی نوکرها را بیرون کردی و مرا آوردی نزدیک و یواشکی پرسیدی؟
از چه کسی می‏ترسی؟ از این مردم می‏ترسی. تو از چه چیز مردم می‏ترسی؟ غیر از همین علی است که در فکر مردم تأثیر کرده؟ الآن معاویه کجاست؟ معاویه ‏ای که مثل تو عمل می‏کرد کجاست؟ تو خودت هم مجبوری به معاویه لعنت کنی. پس علی شکست نخورده، باز هم امروز منطق علی است که طرفدار دارد، باز هم حق پیروز است. این یک مثل بود ولی بیانگر واقعیت است.

راوی: شهید مطهری

منبع: نبرد حق و باطل، انتشارات صدرا، ص 49 الی 51