خاطره ای از نگاه اروپاییها به نقش رهبری در مذاکرات هسته ای؛ نگرانی از رفتن لاریجانی و آمدن جلیلی!
یک زمانی تحولی در دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی رخ داد. رئیسجمهور وقت، آقای دکتر جلیلی را بهعنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی منصوب کردند. یادم هست آن زمان، آلمان سفیری در بحرین داشت که به صدراعظم آلمان نزدیک بود و یک روز از من درخواست ملاقات کرد. به سفارت آمد و گفت کشور ما میخواهد پیامی را از طریق شما به بالاترین مقام کشورتان منتقل کند؛ منظورشان مقام معظم رهبری و شخص حضرت آقا بود. پیامشان این بود که کشورهای اروپایی تاکنون در مذاکرات هستهای با آقای دکتر لاریجانی بهعنوان مذاکرهکننده ارشد مذاکره میکردند ولی بهدلیل جابهجایی، الان آقای دکتر جلیلی به جای آقای دکتر لاریجانی آمده است، بنابراین طرفهای مذاکرهکننده با ایران (اروپا) درباره جایگاه آقای دکتر جلیلی یک سؤال و مسئله دارند. اروپاییها میدانند آقای دکتر لاریجانی هم نماینده مقام معظم رهبری بودند، هم با حکم رئیسجمهور، دبیر شورای عالی امنیت ملی، ولی برای آقای دکتر جلیلی فقط ابلاغی از طرف رئیسجمهور صادر شده و آن دبیری شورایعالی امنیت ملی است. درخواست آنها با (متد مذاکرات اروپایی) این بود که اگر آقای دکتر جلیلی با مقام معظم رهبری ارتباط داشته باشند، برای ما، نقش وی در مذاکرات هستهای حائز اهمیت است. به تعبیر دیگر، رفتوآمد آقای جلیلی بین رئیسجمهور و مقام معظم رهبری برایمان در شناخت جایگاه مذاکرهکننده ارشد هستهای و میزان اعتبارسنجی کلام ایشان تعیینکننده است. این فهمی است که طرف خارجی دارد. یعنی اگرچه دولتها در نتیجه رأی مردم، نقش مهمی در ایران دارند، در عینحال طرفهای اصلی خارجی، شأن و جایگاه رهبری را در نظام میفهمند. بنابراین میخواهم بگویم در حوزه سیاست خارجی اگر قرار باشد با هر تغییری اصول ما تغییر کند، طرفهای مقابل دچار سرگیجه سیاسی میشوند و نمیفهمند که چه رفتاری باید انجام دهند. بله، این یک اصل ثابت در سیاست خارجی ماست که همه ما در وزارت خارجه و دستگاه دیپلماسی بر این مبنا فعالیت میکنیم.
راوی: حسین امیر عبداللهیان
منبع: در گفتگو با روزنامه شرق، شماره 2933
