مرد خاطره گوی انقلاب

حمید قزوینی محقق و نویسنده تاریخ شفاهی در کانال تلگرامی اش نوشت:
یکی از رویدادهای اسفندماه، درگذشت دکتر «صادق طباطبایی» است و من به احترام لطفی که آن مرحوم به اینجانب داشت، چند خطی درباره او می‌نویسم.
صادق طباطبایی از معدود چهره‌های سیاسی وعلمی و فرهنگی بود که برعکس بسیاری از همقطارانش، دربند نام و نان و جناح نبود و همیشه با شجاعتی خاص، (حتی در شرایط نامساعد جسمی) آماده پاسخگویی به سوالات و بیان خاطرات خود از تاریخ انقلاب و حوادث پس از آن بود.
او بخشی از خاطراتش را سال 1389 در سه جلد منتشر کرد که بارها تجدید چاپ شده و همیشه از تلاش برای آماده ‏سازی جلد چهارم و پنجم خبر می‏داد.
گویا افرادی که خودش می‏دانست چه کسانی هستند، اسناد و مدارکی را از خانه‏ اش برده بودند و همواره دوست داشت نسخه ‏ای به او بازگردانند تا در خاطراتش استفاده کند.
یکی دیگر از غصه ‏هایش به یغما رفتن اسنادِ «اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان اروپا» بود که بخشی مهمی از تاریخ جنبش دانشجویی به شمار می‌آمد.
صادق طباطبایی خیلی زود با مصاحبه‌گر صمیمی می‌شد و همه‌گونه همکاری را به عمل می‌آورد. او محقق را با محدودیت مواجه نمی‌کرد. از پرسش‌های شخصی تا سیاسی و امنیتی را به راحتی و با متانت و لبخند پاسخ می ‏داد. حتی زمانی که خاطره‏ ای متأثرش می‌ساخت!
همیشه با ادب و احترام برخورد می‏ کرد. از دانش و اطلاعات مصاحبه‏ گر به ذوق می ‏آمد و مطالبی به نشانه تشویق بیان می‏ کرد. برای مصاحبه، زمانی را انتخاب می‌کرد که از بیشترین وقت و انرژی برخوردار باشد. گاهی برخی موضوعات را تلفنی می‌پرسیدم و همگی را با صمیمیتی خاص پاسخ می‌داد.
با ضرورت‏های یک مصاحبه آشنا بود. با هیچ یک از مقدمات و مؤخرات ضبط، مخالفت نمی‏ کرد. اگر از او عکس، سند و یا فایلی مطالبه می‏ شد، خیلی راحت در اختیار می‌گذاشت.
معمولاً پیش از گفتگو، محورها و موضوعات را با مشورت تعیین می‏ کرد تا مصاحبه در مسیری مشخص باشد. گاهی درباره کیفیت مصاحبه هم سؤال می‏ کرد تا اگر نقص و اشکالی هست برطرف شود. ادبیات او تند و گزنده نبود. اگر چه نقدهای جدی به برخی افراد داشت.
به هر حال مردِ «خاطره ‏گوی انقلاب»، سال 1393 برای همیشه رفت و خود به خاطره تبدیل شد.
یادش گرامی